Trzeba czasem się zatrzymać, kochanie...

 Poznając bez końca, bez końca doznajemy błogosławieństwa; wiedzieć wszystko byłoby przekleństwem.

 Nic, co jest coś warte, nie przychodzi łatwo.

 Naprawdę martwy jest ten, kogo nie ma już w naszym sercu...

 Posuwamy się krok naprzód, a potem robimy dwa kroki wstecz.

 Czas... Okres między teraz a wtedy.

 Znajdź mnie, uwolnij mnie od tego zżerającego zwątpienia, daremnej rozpaczy, horroru snu.

 Człowiek ma jednak niespożytą zdolność odradzania się na nowo.

 Wiem, że emocje tak naprawdę nie są przechowywane w sercu. Musi jednak gdzieś w nas istniec dla nich jakieś miejsce. To miejsce ma poszarpane i ostre krawędzie, dopóki ktoś nas nie pokocha. I wtedy, zupełnie jak szorstki kamień dotykany przez rzesze ludzi, po latach owe krawędzie stają się gładkie.

 Staliśmy się dziś sławni. Jutro pozostaniemy legendą.

 Być może każdy, kto wciela się w jakąś postać, staje się w końcu tym, kogo udawał.