Powtarzanie czegoś w kółko nie oznacza, że to prawda.

  Przez kilka kolejnych dni odkrywam, dlaczego za symbol miłości uznaje się serce. Naukowo rzecz biorąc, kocha się przecież mózgiem.
A jednak nikt nie rysuje pofalowanych półkul mózgowych, gdy jest zakochany. Teraz wiem dlaczego. Bo gdy się cierpi z miłości, naprawdę boli w klatce piersiowej.
To jest prawdziwy, fizyczny ból.
Albo może raczej okropny ciężar.

 Oto lekcja, jaką daje krew. Przerażała, po czym przynosiła ukojenie. Człowiek widział w niej znak zniszczenia i znak powstania, znak swego kresu i swego początku. A wreszcie odkrył w niej, we wspaniałym porywie serca i wzlocie umysłu, to, czym w rzeczywistości jest: życie.

 Przypadkiem to cię może ciężarówka potrącić.

 - Właśnie zdałem sobie sprawę, że ja ci wyznałem ci miłość, a ty mi nie.

 Człowiek z człowiekiem zawsze znajdzie ludzkie słowo.

 Zdajemy sobie sprawę, że przymus trwania przy życiu stanowi katorgę samą w sobie.

 Życie jest jedno i trzeba je godnie przeżyć i w zgodzie ze sobą.

 Podobno Bóg czuwa nad dziećmi i pijanymi.

 Życie każdego z nas ma taki sens, jaki mu sami nadamy.

 Nikt nigdy nie zwycięża. Jeden anioł właściwie nie ma możliwości zniszczyć drugiego. Po prostu tłuczemy się, aż w końcu wszyscy mają dosyć i robimy sobie przerwę.