Pesymizm to tylko nazwa, którą ludzie słabi określają mądrość.

 Mocno zaciskam oczy i usiłuję nawiązać z nim kontakt na odległość wielu setek kilometrów, przesłać mu myśli, dać mu znać, że nie jest sam, choć tak naprawdę jest i może liczyć tylko na siebie. Nie zdołam mu pomóc.

 Tak niewielu ludzi potrafi wznieść się ponad codzienność i przydać jej poezji.

 Życie jest zbyt krótkie, zbyt ważne, by je zmarnować.

 Wielkie grzechy szybko się zapomina.
To te małe nie dają ci spać po nocach.

 Utraconego czasu nic nie wróci.

 Próżność, gdy uderza do słabej głowy może okazać się zgubna.

 Piękna rzecz jest cenna, nieważne, ile kosztowała. Ci, którzy nie potrafią dostrzec w swoim życiu wartościowych rzeczy, nigdy nie będą szczęśliwi.

 Mijają tygodnie, jednego dnia jest lepiej, innego gorzej, jakoś się plecie, nie najlepiej, ale jakoś. Tylko niczego się nie da zapomnieć. Po prostu nie da.

 Zawsze powtarzam, że bezczynność osłabia ducha. Mózg musi być czymś cały czas zajęty. A jak się nie ma mózgu, to przynajmniej ręce.

 Pisanie to dziwna rzecz, przyjacielu, moim zdaniem najbardziej zadziwiająca i najstraszniejsza rzecz, jaką może czynić człowiek – i dodał, przybierając jeden
ze swych oszczędnych uśmiechów: - Czytanie także