Zbyt często nie doceniamy potęgi dotyku, uśmiechu, dobrego słowa, prostej umiejętności słuchania, szczerego komplementu czy najmniejszego przejawu troski. A przecież te drobne gesty mogą odmienić czyjeś życie.
A więc nie martw się o jutro, jutro się samo o siebie zatroszczy. Dość ma każdy dzień własnych kłopotów.
Podanie ręki jest naprawdę niedoceniane jako czynność intymna. Całuje się znajomych albo kolegów, mimochodem, żeby powiedzieć cześć albo do widzenia. Można nawet pocałować przyjaciela prosto w usta. Szybko objąć kogoś, kogo się zna. Nawet spotkać kogoś na przyjęciu, zabrać go do domu, przespać się
z nim i nigdy już go nie zobaczyć.
Ale podać sobie ręce i stać, trzymając się
za nie, czuć te prądy, które powstają wtedy między dwojgiem ludzi? Czułość takiego aktu, obietnica w nim zawarta to coś,
co dzielicie z nielicznymi ludźmi w życiu.
Śmierć nie jest straszna. Jest smutna, ale nie straszna.
Życie jest długie i nudne, jeśli nie przeżywa się go tak, jakby się chciało.
Wszyscy ciągle znikają. Niektóre rzeczy nagle przestają istnieć, jakby zostały odcięte. Inne powoli rozpływają się jak mgła. I zostaje tylko pustynia.
Musisz pomyśleć o czymś cudownym. A
takie myśli uniosą cię same w powietrzu.
Gdzie się pali książki, dojdzie w końcu do palenia ludzi.
Kto wie, może właściwej drogi w ogóle dla nas nie ma.
Chciałem zmartwychwstać, wobec tego musiałem się najpierw zabić.
To sztuka wiedzieć, kiedy należy przestać.
