Słuchaj, słuchaj, słuchaj, a potem rób to, co chcesz.

 Ty wiesz, jak skończy się twoja historia?

 Prawda staje się prawdą dopiero, kiedy ktoś ją przyjmie.

 Nikt na świecie nie jest zupełnie sam. Wszyscy są jakoś ze sobą związani.

 (...) z faktami nie da się dyskutować i nie ma sensu się na nie obrażać.

 Nie ma w świecie nic trudniejszego od prostoduszności i nie ma nic łatwiejszego niż pochlebstwo. Jeśli w prostoduszności choć jedna setna tonu zabrzmi fałszywie, to natychmiast następuje rozdźwięk, a za nim klapa. Natomiast pochlebstwo, nawet jeżeli wszystko, aż do ostatniej nuty, jest w nim fałszywe, to i tak bywa ono miłe i słucha się go nie bez przyjemności; wprawdzie wulgarna to przyjemność, ale przyjemność. I choćby pochlebstwo było najwulgarniejsze, przynajmniej połowa wydaje się zawsze prawdą. Dotyczy to zaś każdego poziomu rozwoju i każdej klasy społecznej. Nawet westalkę można uwieść za pomocą pochlebstwa. Cóż dopiero zwykłych ludzi!

 Kto się mądrzejszym czuje, ten głupszemu ustępuje.

 Bezproblemowe związki są przereklamowane.

 Woda nadal przybiera. Błogosławieństwo pustyni, przekleństwo oceanu.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Zaczekaj na mnie. Zaczekaj na mnie, i już zawsze będziemy razem.