Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.
Trzeba iść do przodu, a nie patrzeć w przeszłość.
Czekania nie znoszę, ale nie potrafię bez tego żyć.
Gdyby nie było kiczu, nie byłoby wielkiej sztuki. Gdyby nie było grzechu, nie byłoby i życia.
Oboje płaczemy za nią, bo wtedy nie miała nikogo, kto by za nią płakał.
Jestem teraz bardzo bogata: mam kogoś, kogo mogę kochać (…).
Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło.
Potęga współczucia jest wielka.
Wszak tylko poprzez formę uświadamiamy sobie pustkę.
Nie ma większej radości, niż świadomość, że się czegoś dokonało.
Żadne wydarzenie nie jest tak złe jak lęk, który je poprzedza.
