Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.
Niektórzy ludzie przeżywają całe swoje życie, nigdy się nie budząc.
Każdy człowiek powinien postrzegać siebie jako istotę której istnienie jest konieczne.
Możemy być tylko tym, kim jesteśmy, nikim mniej, nikim więcej.
Byłam ślepa, kiedy najlepiej widziałam.
Dopiero gdy umrą dowiadują się, że żyli.
Dobrzy szukają się wzajemnie,
ale źli stronią od siebie.
Czyste sumienie to na ogół symptom kiepskiej pamięci.
Pan wybaczy, ale śmierć to dla mnie bardzo osobista sprawa.
Jego słowa były jak jasne promyki nadziei, przebijające się przez mgłę
depresji i żalu, ogarniających jej duszę. Dzięki nim nagle
wszystko stało się jasne.
(...) wszyscy myśleli, że ja się na kobietach świetnie znam. Ale przecież to absurd! Pokażcie mi kogoś kto zna kobiety?! Przecież ich nie da się niczym ogarnąć!
