Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.
...za stłumione emocje w końcu trzeba zapłacić.
Nie ma takich chwil, gdy nic się nie dzieje.
Komu zwierzacie się ze swych sekretów, temu oddajecie się w niewolę.
Kogo mgła nie nachodzi, kogo nie osacza, kto się z mgłą nie boksuje, ten nie wie, co to jest: koniec stanu oblężenia.
Jeszcze zdążymy naszą miłością siebie zachwycić,
Siebie zachwycić i wszystko w krąg.
Lepiej unikać emocji, niż pozwolić, by cię dopadły i powaliły, a ponieważ nic nie trwa wiecznie, w końcu wszystko, co dobre, będzie boleć jak diabli.
Ludzie nie lubią, gdy idole ich zawodzą.
Prawda to zjawisko lokalne. Jak mikroklimat.
Życie już nie jest jej dolegliwością.
Dym z jego papierosa pieścił jej skórę, kiedy odgarnął jej włosy z ramion.
