Sześćdziesiąt dwa tysiące czterysta powtórzeń przeradza się w jedną prawdę.

 (...) otoczka zwyczajnego życia może skrywać największy koszmar.

 Żadna prawdziwa tajemnica nie da się wytłumaczyć do końca, a te, które można wyjaśnić, musicie zgłębić sami.

 Postać anielska, dusza diabelska.

 To, co słuszne, i to, co łatwe to dwie różne rzeczy.

 Przecież zawsze mi powtarzasz: książki muszą być ciężkie, bo jest w nich cały świat.

 Jestem jaka jestem.

 [...] pisarze są jedynymi ludźmi, którzy mogą zrobić coś z tym światem.

 Zobaczysz, jeszcze ci dziś przejdę przez myśl.

 Czasami musisz zniknąć. Odwrócić się na pięcie i zobaczyć świat bez niektórych osób. Jeśli ktoś Cię nie docenia, nie stój obok, nie uśmiechaj się jak w taniej produkcji i nie połykaj tłumionych łez, po prostu odejdź. Daj temu komuś szansę na zobaczenie życia bez Ciebie, bez Twojego śmiechu, humorków i ciągłych rozmów. Nabierz szacunku do samej siebie, nie pojaw się w tym samym miejscu co zawsze. Daj komuś szansę zatęsknić...

 Każdy człowiek powinien postrzegać siebie jako istotę której istnienie jest konieczne.