A droga wiedzie w przód i w przód
Choć zaczęła się tuż za progiem –
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią – tak jak mogę…
Skorymi stopy za nią w ślad –
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? – rzec nie mogę.
Niektóre historie mają pozostać niedopowiedziane.
"Nie rań mnie więcej proszę Cię.
Te dni są tak bolesne, zabijają mnie.
Gdy nastaje noc, chodzę i szukam Cię.
Tak bardzo chciałabym, abyś przyszedł i usiadł obok mnie.
Móc spojrzeć w Twoje oczy.
Móc poczuć Twoje usta.
Ale bez nich ta noc, jest taka pusta."
Wszystko było przeczekiwaniem, a ja myślałam, że jest życiem.
Biada ci, jeśli wszyscy ludzie mówią dobrze o tobie!
Poczuła straszliwy ból, wspomnienie strat, których nigdy nie da się zapomnieć.
Zawsze można coś zmienić.
Nawet jeśli wydaje się to niemożliwe.
Linoskok stąpa po sznurze rozwieszonym między strachem a ambicją.
Bo wojna, unicestwiając miliony ludzkich istnień, udowodniła paradoksalnie, że właśnie ludzkie życie jest największą wartością.
Nie sądzę, by ktokolwiek był na tyle mądry, aby ocenić, co jest możliwe, a co nie.
Oczekiwanie to najważniejsza i najprzyjemniejsza część całej tej podróży.
