Śmierć jest niewiarygodnie, niemierzalnie samotna.

 Z czasem samotność głęboko wnika w ciebie i już nie chce stamtąd odejść.

 Marzenia zwykle się spełniają, ale nie tak i nie wtedy, kiedy tego pragniemy.

 Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.

 (…) im więcej słów, tym mniej są przekonujące.

 Widziałam wszystko wyraźnie: jego gładkie słowa, czarne błyszczące oczy, doświadczenie z kłamstwem, uwodzeniem, kobietami. Zakochałam się w diable.

 Bo ja jestem kolekcjonerem wyzwań, rzeczy, które się wydarzą i nie przywiązuję wagi do spraw, które minęły. Mam słabą pamięć.

 I nie wiem co mam robić. Czy iść do przodu, żyć znowu.. Czy też dalej tkwić w tym co było a co już nie powróci..

 Najstraszniejsze są równania z wiadomą, której nie chcemy przyjąć do wiadomości.

 Trudniej jest być nieszczęśliwym, kiedy się je lody.

 Żeby przestano w nas wątpić, musimy przestać istnieć, po prostu.