Trudno ufać komukolwiek, gdy wszyscy wokoło zawodzą.

 Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga, póki nie stanie u celu.

 Choćby i najtęższa zima – tylko do wiosny trzyma.

 Trudno wypuścić z ręki coś czego człowiek się kurczowo trzymał. Nawet kiedy to coś jest najeżone cierniami. Może zwłaszcza wtedy.

 Nie ukrywam, że lubię marzenia, których realizacja jest możliwa, byleby mocno się postarać. Już samo staranie się daje wtedy satysfakcję.

 Musimy iść zanim będziemy mogli biec.

 Siłę psychiczną zyskuje się, poznając swoje słabości.

 W ostateczności wszystko sprowadza się do czerni i bieli – do dychotomii: dobro i zło.

 
Płaczący człowiek działa na bliźnich jak wypadek samochodowy. Nie można od niego oderwać wzroku.

 Powiedział mi kiedyś kolega, że największe zwycięstwo to zwyciężyć samego siebie.

 Nie wystarczy kogoś kochać. Trzeba kochać odważnie. Trzeba tak kochać, aby nic nie mogło zabić tej miłości, ani złoczyńca, ani niecny zamysł, ani prawo - boskie czy ziemskie, nic.