Aleja wzdłuż dębowych drzew ciało z mą duszą przechadza się, ...

 Ustanie cichy szloch serc naszych, zdjętych trwogą.
Co żyć nie potrafią i umrzeć nie mogą...

 Piękno zawsze znajduje schronienie pośród brzydoty. Prawdę mówiąc, nie ma bez niej racji bytu. Czy może istnieć światło bez mroku?

 Ogień, powstrzymywany we mnie, czasami wydziera się z zamknięcia
i padam ofiarą własnych płomieni,
a gdy jestem pogrążony w płomieniach,
parzę innych.

 Z samym sobą nie mam nic wspólnego.

 w wieczory takie jak ten uświadamiam sobie, jak bardzo samotna jestem i jak bardzo brakuje mi tej drugiej osoby, wbrew wszystkim moim zapewnieniom, jaka to jestem szczęśliwa będąc sama

 Życie ludzkie to jakby olbrzymie zawody sportowe, których jesteśmy zarówno uczestnikami, jak i widzami.

 Prawdziwą miarą człowieka, jest jego zachowanie w obliczu śmierci.

 Za każdym razem,
kiedy prawie umierasz,
ja też umieram.

 Jesteś moim ptakiem - mówię. - Jesteś moim ptakiem i pomożesz mi odlecieć.

 Największe cierpienie sprowadzamy na siebie sami, chcąc uciec przed mniejszymi.