Dziękuję za tragedię. Potrzebuję tego dla swojej sztuki.

 Boimy się samotności, bo stawia nas twarzą w twarz ze sobą.

 Jestem koniem wyścigowym galopującym w stronę fałszywej linii mety, dyszącym ciężko dla cudzego zysku.

 Nim zacznę biegać, muszę nauczyć się chodzić.

 Nieobecność nie oznacza przecież zapomnienia.

 Przyjaźń ma cienie i blaski.

 Zmiana zdania jest świadectwem rozumu.

 Fakt, że się czegoś bardzo pragnie, nie oznacza, że można to osiągnąć.

 Próbuję rozwiązać zagadki wymyślone przez ludzi, którzy nie chcieli, by ktokolwiek znalazł odpowiedź.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Ten, kto naprawdę umie żyć, zaczyna dzień od uśmiechu.