Zmarli mają tę zaletę, że nie wymagają natychmiastowej pomocy.

 Nawet anielska cierpliwość ma swoje granice.

 Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać.
Taka samotność jest straszna, bo człowiek
uciekając od miłości, ucieka od samego życia.
Zamyka się w sobie.

 Gdy kobieta mówi, że myśli, że kocha, ma w swoim sercu masę wątpliwości.

 Ślepy afekt i pamięć z człowieka wywlecze.

 Jedynie sercem można wszystko jasno poznać. To co najważniejsze skrywa się przed wzrokiem.

 Nadzieja trzyma przy życiu. Nawet po śmierci jest to jedyna rzecz, która trzyma przy życiu.

 Umysł płytki jak kałuża.

 Nie ma nic bardziej tragicznego niż żebranie o gest, o uśmiech od ukochanej Istoty. Przy tej tragiczności blednie wielka inna tragiczność, tragiczność cielesnego kalectwa, tragiczność duchowego kalectwa... wielka tragiczność blednie przy tragiczności żebrania o miłość.

 Miła, mądra i piękna. To typ kobiety, która umawia się tylko z dupkami.

 Mówią, że nadzieja umiera przedostatnia. Dłużej przeżywa tylko czarny humor.