Lęk zamyka nam oczy na piękno chaosu.

 Są takie chwile, które mają smak wieczności.

 Chociaż oboje konsumują drobne kęsy czasu, wciąż pozostaje im niestrawna wieczność.

 Najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie.

 Jego ciemne, przeszywające oczy wciąż się we mnie wpatrują, a palce szukają blizny na mojej twarzy.
Blizny na czole.
Tej, którą chowam pod grzywką.
Tej, o której nikt nie wie.

 W strachu zaglądaliśmy w siebie nawzajem tak głęboko, jak nie wolno było tego robić.

 Powszednie kłamstwa są swego rodzaju warstwą ochronną, bez niej widać byłoby żywe mięso. Tego nie można by znieść.

 Łatwiej utracić to, co się trzyma w ramionach, niż to co się opuściło.

 Nic, co ma wielką wartość w życiu, nie przychodzi łatwo.

 Kochałam faceta nad życie, a później pracowałam,
żeby zapomnieć, i tak dobrze pracowałam, że po drodze zgubiłam sama siebie.

 Zobaczysz wszystko inaczej i o wiele lepiej oczami, które wylały łzy.