(...) niepodążenie za nią jest najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem.

 Nowy Jork jest niestały w przyjaźni. Kocha za sukcesy i nienawidzi za porażki.

 Miłości też trzeba się nauczyć,a ja o tej sztuce nie miałem pojęcia.

 Są tacy złodzieje,
których prawo nie karze,
choć kradną człowiekowi to,

co najdroższe: czas.

 Kto milczy - ma najwięcej do powiedzenia.

 Muszę zmajstrować sobie uśmiech, uzbroić się weń, schronić się pod jego opieką, mieć czym odgrodzić się od świata, zamaskować swe rany, wreszcie wyćwiczyć się w noszeniu maski.

 Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.

 Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.

 Histeria to luksus, na który chwilowo mnie nie stać.

 Trudno jest czasem zrozumieć drugiego człowieka. Zwłaszcza gdy jest nim mężczyzna.

 "Nie rań mnie więcej proszę Cię.
Te dni są tak bolesne, zabijają mnie.
Gdy nastaje noc, chodzę i szukam Cię.
Tak bardzo chciałabym, abyś przyszedł i usiadł obok mnie.
Móc spojrzeć w Twoje oczy.
Móc poczuć Twoje usta.
Ale bez nich ta noc, jest taka pusta."