(...) miotani życiem szamotamy się między pragnieniem a rzeczywistością.

 Chętne ucho słuchacza podnieca język opowiadającego.

 Czasami człowiek musi spojrzeć na siebie, a potem odwrócić wzrok.

 Wystarczy tak mało, niedostrzegalny powiew wiatru, by sprawy lekko się przesunęły i to, za co jeszcze przed chwilą człowiek gotów był oddać życie, nagle ukazuje się jako pozbawiony treści bezsens.

 Człowiek urodził się, by żyć, a nie szykować się do życia.

 I jeszcze jedno należy pamiętać: lękajcie się czasów, gdy człowiek nie zechce cierpieć i umierać dla idei, bo ta właściwość jest podstawą człowieczeństwa i tylko ona tworzy człowieka, wyróżniając go pośród innych stworzeń na ziemi.

 Płacz w towarzystwie przynosi większa ulgę niż płacz w samotności.

 Gdy zamknie się książkę, trzeba znów powrócić do rzeczywistości.

 Ludzie widzą tylko to, co chcą widzieć.

 Każdy w końcu dostaję to, na co zasłużył.

 Czytać to bardziej żyć,
to żyć intensywniej.