Kobieta ma tyle siły, że zadziwia mężczyzn. Dźwiga ciężary losu, ...

 - Jaka Ona była? - A płakałeś kiedyś, synu? - Każdy chyba... - Ja płakałem, gorzko płakałem, jak było mi źle, jak jej nie było, nie miałem jej, a chciałem, potrzebowałem. Wiedziałem od początku, że tylko ją.. i tylko z nią, wszystko. Z nią leżeć w słońcu, z nią wędrować, jak oglądać świat to jej oczami, mówić, to jej ustami... ale znikała i nie miałem jej, i sił też nie miałem, i łamałem się jak sucha gałąź. I rwałem włosy z głowy, myśląc, jak ją zatrzymać, kiedy traciłem ją z oczu. Potrzebowałem jej głosu, śmiechu, jej łez, bardziej niż ona mnie całego... Myślisz, synu, że mi wstyd? Postawiłbym pomnik i zapisał to wszystko na nim, i klękałbym przed nim, do końca życia.

 Chrzanu nie przetrzesz, baby nie przeprzesz.

 Jesteśmy kobietami, jesteśmy wodą, płyniemy na falach emocji, zatapiamy się w głębinach uczuć, a potem wynurzamy mocniejsze, piękniejsze, mądrzejsze. Tworzymy z siebie cud. Najpiękniejszy cud na świecie.

 Kobieta dobrze kierowana może kierować wszystkim. Kobieta kocha, zawsze coś w niej kwi, zawsze coś właśnie wybuja; męskie to zrozumieć nie da rady.

 Kobieta ma w sobie tyle siły, ile łez. Potrafi się zepnąć wtedy, gdy mężczyzna by się załamał. Potrafi walczyć o lepsze jutro dla swoich bliskich, nawet wówczas, gdy wszystko przestaje mieć sens. Kobieta nigdy nie przestaje być silna... jej siła tkwi w łzach, które potrafi przelać.

 Żona rozrzutna to skorpion w łożu męża.

 Miała nadzieję, że już go nie kocha, że to minęło. Tak bardzo się starała, żeby to minęło. Ostatnie pół roku to był właściwie odwyk. Odwyk od niego, od jego wariackiej miłości, od pocałunków, jego fantazji, jego wygłupów, jego napadów melancholii, jego niezwykłości. Nie udało się. Owszem, może i o nim zapomniała, ale wcale nie przestała go kochać.

 Rychło się słaba zadyszy kobietka, gdy za nią w pogoń bieży miłość lekka.

 Ochota bez niewiast, to ciało bez duszy.

 Bardzo niebezpiecznie jest spotkać kobietę, która nas całkowicie rozumie.