Prawdziwy mężczyzna nie jest tym, który zdobywa najwięcej kobiet, ale tym, który wie, jak szanować jedną kobietę.
Mężczyźna nie rozumie, czym jest cierpienie kobiety, nie dlatego, że jest nieczuły, ale dlatego, że jest mężczyzną. I nie powinien tego rozumieć, bo jest to nie do pojmania.
Mężczyzna jest silny nie tylko przez to co posiada, ale także przez to, czego nie pozwala sobie na uprzedzenia, przez to co odrzuca. Kiedyś stanie się człowiekiem. Wtedy stanie się czasami bardzo samotny. I wtedy zwycięża.
Cóż za dziwne byty są mężczyźni; nie mogą dokonać przewrotu w swoim życiu, nie mogą odmienić siebie, nie mogą nawet uciec sami od siebie.
Zabijać się... I dla kogo? Dla mężczyzny. A żaden mężczyzna, moja pani, nie jest wart, aby przez niego iść na potępienie wieczne.
Mężczyzna jest jak pociąg: jedzie naprzód, będzie dotrzymywał rozkładu jazdy, będzie jeździł, tylko musi mieć w wagonach paliwo, czyli obiecywanie, że jest potrzebny, ważny, dobry, że bez niego nie da rady, że jest kochany.
Bycie mężczyzną to nie kwestia wieku. Jak dotrzeć do prawdziwej męskości to nie jest łatwa droga. To nie chodzi o to, aby być najsilniejszym, najszybszym, najmądrzejszym, ale bycia prawdą o sobie, utrzymania swojego słowa i przede wszystkim szacunku do innych.
Mężczyźni mówią do rozumu, niewiasty do serca.
Kobieta przy swoim partnerze powinna czuć, że jest wyjątkowa, piękna, musi być nieustannie zapewniana o jego uczuciu. Czasami wystarczy ją przytulić, by poczuła się kochana, by wiedziała, że ma obok siebie prawdziwego faceta.
Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę.
