Czy tym właśnie jest miłość? Jednym wielkim zagmatwaniem i niepokojem?

 Czasem spotyka się kogoś nieziemsko pięknego. A potem z nim rozmawiasz i po pięciu minutach umierasz z nudów. Ale czasem spotykasz kogoś i myślisz sobie: ''Może być.'' A potem go poznajesz. I jego twarz staje się nim. Jego osobowość jest na niej wypisana. I staje się czymś tak pięknym.

 Życie ma sens tylko wtedy, gdy mamy u swego boku kogoś, kto odwzajemnia nasze uczucia.

 Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą...

 Życie człowieka to nieustanny dialog nienawiści z miłością.

 Jeśli się kogoś kocha, to jest się z nim zawsze, a nie tylko wtedy, kiedy jest dobrze.

 Ten, kto wyrzeka się całkowicie miłości, jest chory nie mniej od tego, kto oddaje się jej nadmiernie.

 Kochajmy Boga - ale niech to będzie poprzez trud naszych rąk i w pocie czoła.

 Można kochać kogoś bez wzajemności, dopóki jest wart uczucia. Dopóki zasługuje na miłość.

 Miłość to akt nieustannego przebaczania, czułe spojrzenie, które wchodzi w nawyk.

 Miłość jest ślepa. Im mocniej się kogoś kocha, tym bardziej irracjonalnie się postępuje...