Nadzieja – siostra lęku, matka prośby, kornej niemocy starca opiekunka.

 Nadzieja jest materią najsubtelniejszą z możliwych. Zawieszona między niebem a ziemią, gdzieś pośrodku, wydaje się łatwiejsza do osiągnięcia, a jednak zawsze jest nieosiągalna. Ale nadzieja, mimo wszystko, daje ludziom skrzydła, umożliwiając im unosić się wysoko, pomimo wszystkich przeciwności losu.

 Nadzieja to taki promień słońca, który wnika nawet w najgłębszą ciemność. Bez niej życie traci swój posmak, staje się szare, monotonne. Ale kiedy nadzieja jest w sercu, nawet w najtrudniejszych chwilach, wszystko staje się możliwe.

 Nadzieja, to wytrzymałość na przysłość. To odmowa schylenia głowy. To krocząca z nami przez ciemności, pochodnia, której nie zdoła zgasić najciemniejsza noc.

 Nadzieja to coś więcej niż uczucie. To to, co daje nam siłę, kiedy wszystko dookoła się sypie. To jest to, co sprawia, że potrafimy iść naprzód, gdy wszystko inne mówi nam, że się poddamy.

 Nadzieja to jedyna rzecz silniejsza od strachu. Mała iskra nadziei może oświetlić ciemności. Nawet wałęsając się w najciemniejszym kącie, zawsze można znaleźć drogę prowadzącą ku światłu. Pierwszym krokiem jest nadzieja.

 Nadzieja w cierpieniu jest jak płomień świecy w ciemnościach - choć mała, potrafi rozświetlić obszary pełne mroku i niewiadomych. Dlatego pamiętaj, niezależnie od tego, jak ciężkie wydają się twoje przeciwności, zawsze istnieje punkt światła, do którego możesz dążyć.

 Wieża! W niej teraz cała moja nadzieja.

 Nadzieja to jedyne dobro, które dostaje się nam równocześnie z życiem. Wielu z nas zapomina o jej sile, ale to ona naprawdę pcha nas do przodu, wskazuje nam drogę, motivuje do działania.

 Nadzieja jest jak dawanie święta. Nie zawsze przyniesie to, czego oczekujesz, ale zawsze daje to, czego potrzebujesz.

 Nadzieja to ostatnie co umiera. Nadzieja to brzask nowego dnia. Nadzieja to drzewo, które mimo że jest wyschłe, wie że nadejdzie wiosna i znów zazieleni się liśćmi.