Człowiek płacze i rozpacza tylko wtedy, kiedy ma jeszcze nadzieję. Kiedy nie ma żadnej nadziei, rozpacz przybiera postać straszliwego spokoju.
Nadzieja jest jak droga w kraju, którego jeszcze nie było... Ale odkrycie jest niewzruszonej wiary, że droga jest istotnie za każdym razem. I chociaż możesz zaskoczyć siebie przechodząc bez chodzenia przez most, prawda jest taka, że ten most jest już zawsze tam - budowany przez Boga.
Nadzieja, to ten mały płomień, który nigdy się nie wypala. To nasz najwierniejszy przyjaciel, który zawsze jest przy nas, nawet gdy wszyscy nas opuszczą. To jest ten delikatny szept w naszej duszy, który mówi nam: 'Jutro będzie lepiej.'
Szłam, pełna nadziei, a nadzieja to wielka siła.
Nadzieja, to jest cenny skarb, którym człowiek powinien szczodrze obdarowywać innych, jak także i siebie, i przede wszystkim nie wolno mu pozwolić, aby mu go kiedykolwiek zabrakło.
Nadzieja jest jak droga w kraju; na początku nie było drogi, ale gdy wielu ludzi przechodzi w tym samym kierunku, droga powstaje.
Nadzieja nie jest przekonaniem o tym, że coś się dobrze skończy, ale pewnością, że coś ma sens – bez względu na to, jak się skończy.
Nie możemy stracić nadziei, ponieważ bez niej życie to seria niekończących się nocy. Musimy być światłem, które rozświetla ciemność. Bez nadziei jesteśmy jak statki na wodzie bez kursu i kierunku.
Nadzieja jest jak droga w lesie. Na początku nie ma drogi, ale im więcej people walk back and forth, the more a road is created.
Nadzieja, tak zwana nadzieja, nie jest ani cnotą, ani uczuciem, tylko wytworem wyobraźni, który powstaje wtedy, gdy człowiek zaczyna wątpić w sens swojego istnienia.
