Nadzieja według Andrzeja Sapkowskiego

 Kiedy rzuca się ziarno na ziemię, trudno powiedzieć, co pierwotnie wykiełkuje: ziarno, czy nadzieja. Nadzieja przedziera się przez ziemię, jak roślina. Nadzieja jest pierwotna jak życie.

 Nadzieja to nie jest przekonanie, że coś się dobrze skończy, ale pewność, że coś ma sens - niezależnie od finału.

 Łzy mogą pomóc tylko ludziom, którzy zachowali jeszcze jakąś nadzieję.

 I nagle stajemy się więźniami bezsilności. Potem tęsknoty, a w konsekwencji... no właśnie,czego? Nie Miłości przecież, bo ta zarezerwowana jest dla dwojga. Długość wyroku nie zależy od nas...

 Apetyt połączony z przekonaniem,
że się go zaspokoi, nazywa się nadzieją.

 Nadzieja to ta mała iskra w ciemności, która nie gaśnie, mimo że wszystko dokoła jest przeciwko niej. Ona nigdy nie umiera, bo jest źródłem wiecznej siły i niewzruszonej determinacji.

 Przyjdzie taki dzień, w którym przestaniesz się bać. I tego dnia wszystko się zmieni. Wszystko będzie możliwe. Wszystko będzie w zasięgu ręki. Poznasz znaczenie prawdziwej wolności i zrozumiesz, że to Ty jesteś twórcą swojego życia.

 Nadzieja jest matką mądrych. Głupi nie mają nadziei, nie liczą na nic. Przez to są szczęśliwsi.

 Nadzieja to jedyna zapora przeciwko rozpaczy, to najsilniejsza więź między ludźmi, ideą łączącą niewidzialnie i nieodwracalnie wszystko, co żyje.

 Młodość jest zawsze symbolem przyszłości, marzeń, nadziei.