Nadzieja to wciąż pulsujące w nas serce, to wstrzymywane oddechy i prawie niezauważalny ruch, to wiara w nowy, lepszy jutro, nadzieja to nasz cichy sojusznik w walce z codziennością.
Nadzieja jest rzeczą o piórach, której perka w duszy, śpiewa melodię bez słów i nigdy nie przestaje wcale.
Spełniona nadzieja to połowa rozczarowania.
Nadzieja to nie przekonanie, że coś się dobrze skończy, ale pewność, że coś ma sens - niezależnie od tego, jak się skończy.
Nadzieja jest jak droga na horyzoncie. Na początku nie widzisz jej, ale jeżeli będziesz iść naprzód, będzie się pojawiać, krok za krokiem.
Nawet gdy jest najgorzej, nie tracę nadziei. Dla mnie nadzieja to coś więcej niż optymizm. To głębokie przekonanie, że mimo wszystko ma sens
Nic nie jest stracone, dopóki żyjemy. Chwile, które przeżyliśmy, nikt nam nie odbierze. Pierwszy promień nadziei pokaże ci nowy świat. Wierzę w to mocno, że zawsze po nocy przychodzi dzień.
Niestety, ta pełna nadziei znajomość nim zapuściła korzenie, uschła.
Nadzieja jest głupia. Przypomina dzidę toczącą się pod górę, która co prawda zwalnia, ale nigdy nie zatrzymuje się. I zawsze jest gotowa pochylić szeroko skrzydła, gdy tylko jakaś siła pomoże jej wznieść się w górę.
- Żyj! - krzyknęła nadzieja.
Życie odparło cicho:
- Bez Ciebie nie potrafię.
