Opadnięty kwiat nie wraca na łodygę.
Kwiat jest uśmiechem rośliny.
Natura jest templum wspaniałych drzew. Jej zieleń to nasza święta ostroga, ku tej sióstce duch nam wciąż dąży, nie zna przeszkód, nie zna granic, nie zna trwogi.
Kto w lipcu patrzy chłodu, nacierpi się w zimie głodu.
Gdyby nie było łez, słońce spaliłoby nam żebra.
Natura jest wiecznym źródłem mądrości i piękna. Każde drzewo, kamień, góra jest przekazem od wszechświata, wyrażającym głębokie tajemnice, które są prawdą naszego istnienia.
Natura jest nieznana dla tego, co nie zna siebie. Prawdziwym mózgiem człowieka nie jest umysł, lecz natura. To, co zapewnia nam ślad, jest fragmentem tajemnicy, która jest nierozwiązywalna.
Na Nowy Rok jeśli jasno, i w grzmotach też będzie ciasno.
Natura nie ma równych sobie mistrzów, ma tylko uczniów. Ona jest cierpliwa, wieczysta i niezmienna. Jej prawa są niepodważalne. Rozwija się, zmienia i ewoluuje, ale zawsze pozostaje wierna swojej istocie. To, co raz stworzone, jest unikalne, niepowtarzalne i pełne harmonii.
Gdy odkryłem, jak piękna jest natura, poczułem, jak bardzo jestem do niej związany. Każda kropla rosy na bladym świcie, każdy szelest liśćmi na wietrze, to melodia, która gra w moim sercu.
