Gdy w marcu grzmoty, to w maju śnieg.
Gdy nie wymrozi zima, sierpień zbierać co nie ma.
W lutym, gdy zagrzmi od wschodniego boku,burze i wiatry częste są w tym roku.
Chowa Pan Bóg zwierza, choć nie zna pacierza.
W naturze nie ma nic takiego jak kształt doskonały, ani moment doskonały. Jednak wszystko w naturze jest takie jak powinno być, harmonijne, zrównoważone, piękne na swój sposób. Przyroda nie dąży do doskonałości, lecz do równowagi i sprzeczności są jej nieodłącznym elementem.
Natura nie potrzebuje prostych i symetrycznych form, uznała to za zbędne. Każde drzewo, każdy krzew, każda roślina jest doskonała w swojej niepowtarzalności. Każda pora roku ma swoje niepowtarzalne piękno i zawiesza w powietrzu swoją specyficzną aurę.
Natura, zrozumiana jako żywioł, który człowiek bezpośrednio napotyka, jest żywym wpisaniem Bożych myśli, jest zaproszeniem, zwrócone do umysłu, do odkrywania prawdy, do dobroci i piękna, które są końcowymi celami stworzenia.
Na Zaduszki ziemia jeszcze sucha, a na Marcina wiatr z południa dmucha, obaczyma, lekka będzie zima.
W naturze nic nie ginie, nic się nie marnuje, a wszystko ma swoją mierzalną wartość, swoje zastosowanie i cel.
Natura jest jak niezmierzona melodia, w której występuje niezliczona różnorodność tonów i harmonii. Znajduje się w niej przestrzeń, rytm, kolor, zapach, światło i cień. Każdy element życia jest w niej zawarty, tworząc nieskończony obraz doskonałości.
