Nie są ważne role, które odgrywamy, ale jak oraz dla kogo je odgrywamy. To właśnie daje nam poczucie spełnienia, satysfakcji i spełnienia naszego życiowego celu.
Dopóki nie umiemy mówić o tym, co najważniejsze, wszyscy mówimy tylko po omacku o tym, co najmniej ważne, bo najważniejsze jest rozumienie drugiego człowieka, a nie zrozumienie świata, który jest niezrozumiały.
Nie ma człowieka idealnego, są tylko człowieki prawdziwi, których wartości, zachowanie i charakter są spójne z tym, co głoszą. To jest prawda o człowieku.
Nie szukaj człowieka, który będzie miał wszystko. Szukaj takiego, który cię doceni. Kto potrafi zrozumieć twoje milczenie, spojrzeć w twoje oczy i przeczytać w nich wszystko. Kto biegnie do ciebie, kiedy inni odejdą. Kto wybierze ciebie w tłumie i wpierwszej kolejności zapyta, jak się masz.
Prawdziwa osobowość to posiadanie odpowiedzialności, zaufania i empatii wobec siebie i innych. To bycie prawdziwym dla siebie, nie udawanie i nie zamykanie się w swoim małym świecie.
Człowiek, który traci godność, nawet gdyby posiadł wszelkie inne dobra, jest biedny. Ale człowiek ubogi, który posiada godność, jest bogaty.
Łatwo jest wstydzić się zastanawiać nad sobą, wydaje się, że powinniśmy to robić tylko w samotności. Ale jest coś mocnego w rozmawianiu z innymi ludźmi: rozmawianie pomoże nam dostrzec, co naprawdę czujemy, pomoże nam zobaczyć, jak myślimy.
Każdy człowiek, nawet najbardziej zwyczajny, jest jaki jest dzień dzisiejszy z powodu milionów decyzji, które podjął przez całe swoje życie.
Wielkość człowieka leży nie w swobodzie woli, leż w zdolności do wyboru: w puszczy rozdroży, na krańcach i skrzyżowaniach, w starciu gorących pragnień, spotkania z Dionizosem.
Ludzie nie mają pojęcia o swojej prawdziwej naturze. Jesteśmy tacy, jakimi nas widzą inni. Nasze cechy nie zależą od nas, ale od naszego otoczenia.
