Człowiek jest tylko wtedy prawdziwie człowiekiem, gdy to, co w nim najbardziej osobiste, staje się prezentem dla innych. W taki sposób jego najgłębsza prawda wnika w jego relacje z innymi.
To, co najcenniejsze w człowieku, to niezdolność do przejścia przez pewne granice. To, co mówi: dość. To jest człowieka godność.
Ludzie nie są naprawdę tym, co mówią, ani tym, co robią, ale tym, co znoszą. Jestem pewien, że pod tym względem prawie każdy cierpił więcej, niż jest w stanie wyrazić.
Zwycięstwo zawsze jest czasowe, ale charakter i zdolności, które pozwoliły osiągnąć sukces, to coś, co zostaje z nami na zawsze.
Nie szukaj człowieka, który będzie miał wszystko. Szukaj takiego, który cię doceni. Kto potrafi zrozumieć twoje milczenie, spojrzeć w twoje oczy i przeczytać w nich wszystko. Kto biegnie do ciebie, kiedy inni odejdą. Kto wybierze ciebie w tłumie i wpierwszej kolejności zapyta, jak się masz.
Nie musisz być lepszy od innych, musisz być tylko lepszy, niż byłeś wcześniej. To jest prawdziwa rywalizacja. A kiedy zrozumiesz to, poczujesz prawdziwe szczęście.
Jeśli nie jesteśmy w stanie zrozumieć istoty tego, czym jest inni ludzie, nie będziemy w stanie zrozumieć, czym jesteśmy my sami. Zrozumienie samego siebie wymaga zrozumienia innych.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
Trzeba bardzo dużo wiedzieć, by zrozumieć, jak niewiele się wie. Zbierać skarby wiedzy nie jest trudno. Potężniejszy od nich jest umysł, który może bez nich zrozumieć świat.
Ludzie są jak szyby w oknach: świecą, dopóki słońce świeci, ale gdy zapada mrok, ich prawdziwe piękno zostaje objawione tylko, jeśli wewnątrz znajduje się światło.
