Praca stanowi o duchu człowieka. Przez harówkę człowiek dowiaduje się, co znaczy być człowiekiem. Przecież tylko poprzez pracę, poprzez rozwijanie naszych talentów i umiejętności, stajemy się w pełni sobą.
Praca nie tylko nie jest hańbą, ale i wielką cześcią; największą po cnotach. Cnota to jest cel, praca to jest środek do niego.
Kiedy pracujesz, regularnie przekraczając swoje granice, nie z powodu konieczności, ale z powodu autentycznej potrzeby, to znaczy, że twoja praca staje się pasją.
Praca miła dla oka nie jest - zawsze jest trudna i nieprzyjemna; ale prawdziwa satysfakcja płynie z jej przeprowadzenia i z poczucia, że nasz wysiłek jest użyteczny.
Praca jest najemnicą za której człowiek zyskuje odczucie własnej wartości. Kto nie pracuje, ten nie ma wartości.
Praca bez pasji jest niewolnictwem. Spraw, aby to co robisz miało sens, a pasja obudzi się w Twoim sercu niczym drzemiący wulkan.
Praca uwalnia nas od trzech wielkich zepsutczeń: nudów, występku i nędzy. Przez całe nasze życie nieustannie pracujemy nad czymś.
Nie ma drogi do successu. Droga do successu to ciężka praca i determinacja. Pamiętaj, że każda wielka rzecz wymaga czasu. Nie poddawaj się.
Praca nie służy jedynie zwiększeniu dóbr materialnych i dobrobytu. Praca jest wartością, z jednej strony ścisłe powiązana z człowiekiem, z drugiej - pewnym sensie autonomiczną. Praca jest wartością, ponieważ wyraża człowieka, tworzy dzieje człowieka i kultury.
Praca zespołowa to umiejętność tolerowania chrapania innych, kiedy śpisz. To jest coś, na co pierwszy raz natrafiamy w przedszkolu, a później w małżeństwie. To jest niesprawiedliwość pracy zespołowej, z którym musimy nauczyć się radzić sobie.
