Przez pracę człowiek uczy się sprawności i doskonałości, nabiera sił i jednocześnie umie posługiwać się swoim potencjałem, idzie naprzód i zyskuje wzrost moralny. Przeciwnie, lenistwo pociąga za sobą ugasicie, zobojętnienie, ocieplętwienie.
Praca jest czynnością tak naturalną, jak bieg rzeki czy tańczące liście na drzewie. To miejsce, gdzie umysł siada i zaczyna pracować swoimi rękoma. To biurko, na którym tańczą ręce, zamarznięte w jednym położeniu, ale myślące o wielu rzeczach. Praca to jest to miejsce, gdzie umysł, ciało i serce łączą się w harmonijną symfonię.
Sukces to nie klucz do szczęścia. Szczęście to klucz do sukcesu. Jeśli kochasz to, co robisz, odniesiesz sukces.
Praca prawdopodobnie zapełni połowę twojego życia, więc najlepiej jest, gdy jesteś naprawdę zadowolony z tego, co robisz. A jedynym sposobem na zadowolenie z tego, co robisz, jest uwielbianie tego, co robisz.
Daj człowiekowi rybę i nakarmisz go na jeden dzień. Naucz człowieka łowić ryby i zrujnujesz mu życie, bo będzie musiał wstawać o czwartej rano, żeby łowić ryby.
Praca nie jest czymś, co powinno cię niszczyć. Przyjęcie tego przekonania pozwala na przyjmowanie przerw bez poczucia winy, na oddzielenie siebie od tożsamości związanej z pracą, na poczucie, że wartość jako osoby nie zależy od produktywności.
Praca to coś więcej niż tylko zdobywanie środków do życia - powinna być okazją do tego, aby pokazać, jaką mamy wartość - jako ludzie.
Praca jest najłatwiejszą drogą do zadowolenia, ale trudną do satysfakcji. Najprostszą drogą do sukcesu, ale najtrudniejszą do doskonałości. Najważniejszą drogą do bycia użytecznym, ale najbardziej skomplikowaną do bycia istotnym.
Praca, którą lubimy, staje się pasją. Pasja, którą realizujemy, staje się pracą.
Praca nie jest czymś naturalnym. To jest wynalazek. Tak jak pułapka. To znaczy stworzone aby nas złapać, utrzymać nasze umysły gdzie indziej, obiecując niewielkie nagrody w zamian... jak kostki cukru do osła.
