Najstraszniejsze nie są koszmary, a sny otwierające w nas zamknięte ...

 Prawda jest rzadko czysta i nigdy prosta. Często bywa skomplikowana, zawiła i otoczona mnóstwem aspektów.

 Kiedy prawda jest zbyt słaba, aby sama się obronić, musi przejść do ataku.

 Cóż za cud, ten nasz umysł; tak bezkresny, tak nieskończony, pełen nieograniczonych możliwości! Dlaczego więc wpadamy w tę pułapkę ograniczeń? Dlaczego decydujemy, że jest tylko jedno prawidłowe rozwiązanie, jedna prawda?

 Prawda nie kształtuje ludzi ale ludzie kształtują prawdę.

 Nienawidzę komputerów. Nie mówią prawdy.

 Nie ma nic na świecie, co dałoby się ukryć. Prawda, choćby nie wiem jak głęoko schowana, zawsze w końcu wypływa na wierzch - to prawda o prawdzie. Bo nic tak bardzo nie chce być odkryte jak prawda ukryta. Leżąc na dnie cóż może robić, skoro nie wypłynąć na wierzch?

 Prawda jest taka, że nikt z nas nie wie, co czeka nas za rogiem. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłości. Musimy po prostu iść naprzód, bo tylko ona jest pewna.

 Tylko duch, który stale odnawia swoje pokarmy, jest zdolny do pojmowania prawdy. Ona nie przychodzi ani na modlitwe, ani na wykłady, ani na czytanie książek. Prawda przychodzi, tylko gotowym na nią.

 Prawda jest jak słońce. Możesz ją ukryć na jakiś czas, ale nie zniknie. Nawet jeśli próbujesz uniknąć jej blasku, ostatecznie zawsze wydostaje się na światło dzienne.

 Człowiek jest stworzeniem, które potrafi przyzwyczaić się do wszystkiego, i oto jest na pewno najlepsza definicja człowieka.