Przemyślenia o prawdzie

 Kto daje nowe prawdy, bierze w nagrodę męczeństwo.

 Prawda jest jak poezja. I większość ludzi nienawidzi poezji.

 Przyjęcie za prawdę poglądu, który nie jest podparte dowodami, jest śmiertelnym grzechem umysłu. To najgorszy rodzaj herezji, którego można wymyślić.

 Prawda nie jest wartością samą w sobie, jest wartością na ile ją poznaliśmy – wszystko inne to tylko napis na papierze, który na własne życzenie uważamy za prawdę.

 Prawda nie jest zależna od naszych uczuć. Niezależnie od tego, czy nam się podoba, czy nie, czy nas boli, czy nie - jest prawdą.

 Nie jestem ani pesymistą, ani optymistą. Jestem jedynie realistą, który wierzy w tę trudną prawdę, że los nas nie mieni, a człowiek jest zdolny do nieznanego.

 Tak niewiele minęło,
Odkąd byłem dzieckiem.
Tak wiele minęło
Odkąd zrozumiałem,
Że już nim nie jestem...

 Tylko prawda jest interesująca. O prawdzie najtrudniej. Prawda jest jak obrzydlistwo, która strasznie wstrętna i okropna. Lecz bez prawdy nie ma niczego.

 Na zdjęciu jestem, ale to nie ja. Jestem tym, który jest na zdjęciu. Ale jestem tym, który patrzy na zdjęcie. Tak więc jestem na zdjęciu, ale i poza nim. Na zdjęciu jestem ciałem. Poza zdjęciem jestem duchem. Ciało jest prawdą ciała, duch jest prawdą ducha. Ale ciało bez ducha jest kłamstwem. Duch bez ciała jest kłamstwem. Tylko ciało i duch razem są prawdą. Prawdą człowieka.

 Nie jest prawdą, że człowiek cierpi zbyt wiele; prawda jest raczej taka, że człowiek cierpi zbyt mało i w niewłaściwy sposób, że jest on nieograniczony, a jego apetyty są nienasycalne