Prawda jest dziwniejsza od fikcji, a to dlatego, że fikcja ...

 Z dala od nieznajomych ludzi człowiek ma dość własnych kłamstw, a blisko - dość cudzych prawd.

 Głupstwo zawsze podąża najkrótszą drogą, a prawda - najdłuższą. Prawda jest zawsze powolna. To jest jedna z jej cech charakterystycznych. Nigdy nie spieszy się, nigdy się nie spóźnia.

 Prawda jest jak dno naczynia, kiedyś do niej dojdziesz i możesz ją zobaczyć, ale nie możesz jej dotknąć, bo zawsze jest od ciebie odseparowana.

 Prawda jest, że nic na świecie nie jest trudniejsze niż szczerze mówić o sobie, mówić pełnię prawdy o sobie.

 Nie da się zataić żadnej prawdy, zawsze jakaś jej cząstka wydostaje się na zewnątrz. Problematem jest tylko to, że poszczególne cząstki prawdy mogą zaprzeczać sobie nawzajem, co doprowadza do chaosu w naszym umyśle.

 Najłatwiejszą rzeczą w życiu jest oszukiwanie samego siebie, bo najtrudniej przyznać się do prawdy, której naprawdę nie chcemy zobaczyć.

 Cóż za cud, ten nasz umysł; tak bezkresny, tak nieskończony, pełen nieograniczonych możliwości! Dlaczego więc wpadamy w tę pułapkę ograniczeń? Dlaczego decydujemy, że jest tylko jedno prawidłowe rozwiązanie, jedna prawda?

 Rozważanie prawdy zawsze jest trudne, ale już jej prononowanie może być niemal niemożliwe. Prawda jest jak słońce. Jej światło jest tak silne, że zasłania wszystko inne.

 Prawda nie istnieje. Istnieje tylko zbiór faktów, i nasze życie polega na ich odkrywaniu. Kiedy w końcu je poznasz, wszystko staje się możliwe.

 Najstraszniejsze nie są koszmary,
a sny otwierające w nas zamknięte drzwi.