Przemijanie to proces naturalny, ale rozumienie go i akceptacja to wielkie wyzwanie. To jak walka z cieniem: im bardziej go gonisz, tym szybciej ucieka.
Czas ucieka niepostrzeżenie, jak woda przez palce. Goniąc za przemijającym młodzieńczym wiekiem, nagle znajdujemy się w starości.
Nic nie jest stałe. Jak wiosny i lata, które z końcem roku przemijają. Pozostają jedynie wspomnienia: To krótkie chwile, które zdają się wiecznością.
Życie jest piękne, tylko ludzie są nieszczęśliwi. Żyjemy zbyt mało i umieramy zbyt wcześnie. Nasze życie przemija szybciej, niż bije serce.
I tak zalewamy nasze chwile przemijania, dopóki nie pojawi się coś, co nie jest chwilowe i nie przemija, a wyżłobione jest w sercach nam zgubionych.
Wszystko przemija, jak cień, jak duch, jak sen niedościgniony. Śmierć jest jedynym, co trwa. Jedynym, co nie przemija jest śmierć.
Musimy mieć wytrwałość i przede wszystkim pewność siebie. Musimy być pewni, że to, co robimy, jest naprawdę wielkie. Pamiętajcie, że w każdej chwili najgórnieszy Bóg może zostać przebudzony z nas, a wszystko inne, nasze zwycięstwa, nasze niskie podły akty, nasz szacunek dla siebie, przeminą z nami, jak z marzeniami przemija marzenie, i pozostawią nie ślad.
Zawsze tak jest...przyzwyczajasz się do człowieka, a on wysiada na następnym przystanku..
Droga przez piekło prowadzi do nieba. Przyjmować serdecznie zalewa, aż przyjdzie pora. Lepiej jest przemijać, niż trwać bezużytecznie.
Życie przemija szybko, zanim się spostrzegamy, traci jego czar. Czym jest życie? To tylko cień, tylko marzenie. Jedyny rzeczywisty frukt naszego istnienia to wspomnienia zapachów naszych kwiatów i żałoba naszych dzieci. To jest życie. To jest wszystko. Przemija
