Przemijanie według Tomasza Morusa

 Czas przemija nieubłaganie w naszych sercach, nie zostając nam nic prócz pamięci o jego gwałtownym ucieczce. Wszystko, co mamy, przewija się, niemal jak marzenie, a zanim zdążymy się zorientować, długi dzień naszego życia dobiega końca.

 Wszystko, co piękne, jest krótkotrwałe, przemija – to jest właśnie to, co czyni je pięknym. To upływ jest esencją piękna.

 "Nie odkładaj na później tego, co możesz zrobić teraz, ponieważ tarapaty zawsze przychodzą nieoczekiwanie. Czas jest jedynym zasobem, który nie jest odnawialny. Dlatego trzeba umieć go wykorzystać."

 Przemijanie to najważniejsza rzecz, której nauczyłem się od ludzi. Naznacza ono końcem, ale jest również początkiem nowego rozdziału.

 Nic nie ma takiego, co by przemijało bez śladu, wszystko, co wasze jest razem z wami, przechodzi w czasie, jak wy sami.

 Dopóki jesteśmy młodzi, dni wydają się wieczyste. Ale z wiekiem pojmujemy ulotność i przemijalność życia, uświadamiamy sobie, że każdy dzień jest cenny i niepowtarzalny. Należy go zatem przeżyć jak najlepiej umiemy, bez lęku przed przemijaniem, ale z radością z każdej chwili, którą jesteśmy w stanie po prostu doświadczyć.

 Czas przedziałem jest pomiędzy naszymi chęciami a nadziejami; przemija wszystko, co niemiłe; wszystko, co przyjemne, się obawia, i tak cierpimy między przeszłością a przyszłością, nawet gdy obecność jest przyjemna.

 Wszystko przemija. Tę samą rzekę, co teraz płynęła, porzuconą odpłynę. Na potwierdzenie swych słów tylko teraz tam jestem, gdzie wtenczas, i byłam na tamtym świecie, co teraz.

 Doczesność to wszystko, która upływa, przemija — i nic się po niej nie zostaje.

 Ludzie biegną przez życie, jak przez burzę, bojąc się każdej chwili, która przyniesie im koniec. Ale nie rozumieją, że to nie chwile przemijają, a my, że nie czas się kończy, ale nasze życie