Przyjaciel to jakby mój sobowtór.

 To takie dziwne
usłyszeć ,, Musimy
się kiedyś spotkać"
od osoby, którą
kiedyś widywałaś codziennie.

 Gdy amfora jest pusta, przyjaciele rozchodzą się.

 Przyjaźń to nie tylko wdzięczny gest, to nie tylko uprzejmość, uprzedzenie, czysta formalność. Nie, przyjaźń to coś więcej, to rozumienie, to cierpliwość, to wiara w drugiego człowieka, to szacunek do jego godności, to zrozumienie sensu jego losu. To niemalże miłość, bez czysto biologicznych jej cech, to miłość duchowa.

 W życiu ważne są tylko te chwile, kiedy czujesz, że jesteś wolny i możesz być sobą bez ukrywania się w szeregach. Przyjaźń to ciepło, które nie pozwoli Ci zamarznąć w samotności.

 Prawdziwa przyjaźń nie polega na tym, by kogoś poznawać, lecz na tym, by go zrozumieć, polega też nie na tym, by być blisko, lecz żeby być obok, nawet gdyby się było daleko.

 Dobrze, że nie ma człowieka bez wad,
bo taki człowiek nie miałby też przyjaciół.

 Przyjaźń jest jak złoto - trudno ją zdobyć, łatwo stracić, nie da się zniszczyć, a jej wartość jest nieoceniona.

 Przyjaciel to ktoś, kto daje ci totalną swobodę bycia sobą.

 Dobrej książki nigdy nie za wiele. Podobnie jest z dobrymi przyjaciółmi - nie ma znaczenia ile ich masz, póki są to prawdziwi przyjaciele.

 Nie próbuj "grać" z przyjaciółmi.