Rana zadana przez przyjaciela nie ...

 Dla mnie czymś cudownym na świecie
są ludzie, którzy po rozstaniu i słowach
"zostańmy przyjaciółmi" naprawdę nimi są.

 Przyjaźń. To nie tylko słowo, lecz emocje, uczucia, zrozumienie, troska, lojalność. To coś więcej niż obecność, to nieobecność, która nadal czuje się obok. To cisza, która nie jest niewygodna. To uznanie: 'Bez względu na to, co się stanie, jesteś moim przyjacielem.'

 Znajomości nie liczy się w latach czy miesiącach. Liczy się w ilości wymienionych słów, przepłakanych razem łez, minut spóźnienia, liczbie hermetycznych żartów, opróżnionych butelek, znaczących spojrzeń, przetańczonych piosenek, zjedzonych frytek, wypitych kaw... Czas tak naprawdę nie ma tu większego znaczenia.

 Cenię tę przyjaźń, która nigdy nie zawodzi, która jest jak cień, zawsze przy tobie, w pełnej słońca i w całkiem ciemnej nocy. Cenię tę przyjaźń, która nie szuka okazji do zdrady, lecz jej unika. Cenię tę przyjaźń, która jest wierna do końca, nawet kiedy bywasz nielojalny.

 Prawdziwy przyjaciel to ten, który wchodzi, gdy reszta świata wychodzi.

 Przyjaźń to nie tylko niewidzialny dar, cenny sam w sobie, ale także niezmienny klucz do zrozumienia nie tylko innych, ale przede wszystkim siebie samego.

 Przyjaźń zaczyna się tam, gdzie kończą się pieniądze. Przyjacielem nazywam tego, kto zostaje przy mnie, gdy zaczynają się moje kłopoty.

 Przyjaźń stanowi jeden z najważniejszych składników życia. Przyjacielem jest ten, kto zna wszystkie twoje przewinienia i ciągle cię kocha. Przyjaźń to nie tylko dary, to przede wszystkim dzielenie się sobą.

 W przyjaźni prawdziwej jest coś wyższego od przyjazni, coś, co się jej nie równa. Przyjaciel to nie tylko człowiek, który nigdy nie zawiedzie - to człowiek, który nigdy nie pozwoli zawieść sobie.

 Po większej części w nieszczęściu przyjaciele stają się nieprzyjaciółmi.