Tak, tak, Antonio, zyskałeś szacunek, ale straciłeś przyjaciół. To kwintesencja ...

 Nigdy nie zapominaj o tym, że Bóg uczynił z ciebie swego przyjaciela.

 Prawdziwy przyjaciel to ten, kto wchodzi, gdy reszta świata wychodzi. Kiedy jesteśmy nisko, kiedy jesteśmy samotni, prawdziwi przyjaciele próbują nas podnieść.

 Zawsze znajdź czas na przyjaciół. Skoro nie możesz znaleźć tego czasu, zastanów się, czy na pewno znalazłeś przyjaciół.

 Prawdziwy przyjaciel to ten, kto jest z tobą kiedy cały świat odwraca od ciebie plecy. To on, kto potrafi odnaleźć czas, kiedy nikt go nie ma i zrozumieć, gdy znajdujesz się daleko poza słowami.

 Czy prawdziwa przyjaźń to taka, która trwa wiecznie? Może prawdziwa przyjaźń to jest ta, która nie umiera, nawet jeżeli od umiera z nas. Wszystko co ciepłe, bliskie i miłe z czasem się kończy. Sednem jest przetrwać z tą myślą. Na śmierć patrzyć trzeba z optymizmem, bo może to jest początek czegoś nowego.

 Niemożliwością jest, by przyjaciele doceniali nas bardziej, niż my ich, ponieważ od czasu i uporu zależy moc przyjaźni, a upór i cierpliwość są znów obdarzone możliwością wspólnego wzrastania.

 Prawdziwa przyjaźń to nie „być tam”, kiedy jest to dla ciebie wygodne, ale „być tam”, kiedy nie jest. To nie „być tam”, gdy jest łatwo, nie „być tam”, gdy jest przyjemnie, ale „być tam”, gdy jest trudno i gdy jest najgorzej.

 Nic tak nie zatruwa powietrza jak rozkładająca się przyjaźń.

 Nie porzucaj starego przyjaciela, nowego nie można postawić wyżej niego.

 Co dasz dobremu przyjacielowi, nie zginie.