Chrystus nie nakazał nam być przyjaciółmi - nakazał nam być braćmi.
Nie wymagaj od przyjaciela więcej, niż jest w stanie dać. Prawdziwa przyjaźń zawsze jest przy tobie, gdy jest ci trudno, choćbyś nie miał nic do zaoferowania oprócz swojego towarzystwa.
Cóż to za nieopisana ulga, mieć poczucie bezpieczeństwa przy innej osobie, nie musieć ważyć myśli, ani mierzyć słów, lecz wylewać je wszystkie z siebie wiedząc, że wierna dłoń przyjmie je i zachowa…
Przyjaźń to nie tylko zrozumienie i podobieństwo duchowe, to także duży szacunek do różnic. Łączy nas to, że mamy pewne wspólne cele, ale przede wszystkim zrozumienie i szacunek dla naszych różnic.
Mówiono o nich,
że gdy znaleźli orzeszek,
Ziarnko dzielili na dwoje.
Stara przyjaźń, choćby cicha i niezobowiązująca, jest jak kapitał, na którym możemy zawsze polegać. To nieoceniony skarb, którego wartość z biegiem lat rośnie.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach. Przyjaźń to magiczna wiązka energii, która jest niezbędna do przeżywania najpiękniejszych chwil w życiu. Przyjaźń to najpiękniejszy prezent, jaki możemy dać innym i otrzymać od nich.
Wrogowie często mówią prawdę, przyjaciele nigdy.
Przyjaźń to jedna dusza zamieszkująca dwa ciała, to jedno serce bijące w dwóch osobach. Jesteśmy różni, lecz tak bardzo do siebie podobni. Serce przyjaciela to schronienie.
Dobrą rzeczą jest mieć przyjaciół. Złą, potrzebować ich.
