Aby opływać w łaski wystarczy ...

 To może paradoksalnie brzmi, ale są dramaty, które kończą się happy endem.

 Moje szczęście polegało na tym, że zawsze spotykało mnie jakieś nieszczęście.

 Dobre ubranie otwiera wszelkie drzwi.

 Nic nie jest warte, by być z tego powodu nieszczęśliwym.

 Szczęście to nie cel, lecz sposobów podróży. Nie posiadamy go i nie pragniemy go posiadać. Ono jest efektem naszej podróży, nie jej celem. Celem jest partnerstwo i współpraca z drugą osobą, czerpanie satysfakcji i radości z życia, rozważanie i rozumienie świata, co prowadzi do poczucia harmonii i kreatywności. Szczęście nie jest zatem czymś, co można zdobyć, lecz stanem bycia.

 Szczęście nie jest ani zasługą, ani nagrodą. Jest wynikiem walki ze sobą, ciągłym dążeniem do doskonałości, dążeniem do idei, której nigdy nieosiągniemy, ale nie przestajemy dążyć.

 Szczęście jest jak motyl: im bardziej za nim gonić, tym mocniej odlatuje. Ale jeśli skupisz się na innych rzeczach, przyjdzie i usiądzie delikatnie na twoim ramieniu.

 Szczęście jest tylko prawdziwe, jeśli je dzielimy. Samotne szczęście jest paradoksem, który nie istnieje. Człowiek jest kimś, kto potrzebuje innych, aby być szczęśliwym.

 Szczęście to nie cel, ale sposobność. Nie jest miejscem do którego docieramy,a drogą, po której postępujemy. Szczęście nie polega na tym, gdzie jesteśmy, ale jak zmieniamy perspektywę na rzeczywistość.

 Gdyby tak zapomnieć o...
zasadach co...
trzymają w klatce nas.