Strach wszystko zabija:
rozum, serce, a zwłaszcza fantazję.
Nie, nie twoja. To moja
historia. Ty tylko w niej występujesz.
Kiedy otwierasz książkę,
wkraczasz jakby do teatru:
najpierw jest kurtyna, odsuwasz
ją i przedstawienie się zaczyna.
Kiedy była smutna książki
podnosiły ją na duchu i rozpraszały nudę.
Przecież zawsze mi powtarzasz: książki muszą być ciężkie, bo jest w nich cały świat.
Strach wszystko zabija: rozum, serce, a zwłaszcza fantazję.
Żadna twarz nie napawa bardziej lękiem niż taka, która nie potrafi wyrazić współczucia.
Ty wiesz, jak skończy się twoja historia?
- Historie nigdy nie mają
końca, Meggie - powiedział kiedyś do niej. - Chociaż książki nam to sugerują. One nie kończą się na ostatniej stronie, ani nie zaczynają na pierwszej.
Dopóki ktoś nas kocha, nieważne,
kim jesteśmy i jak wyglądamy.
Kiedy była smutna książki podnosiły ją na duchu i rozpraszały nudę.
Często w swoim życiu był tylko widzem, a to, co się tutaj działo, nie było jego historią.