Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.
Czterdzieści lat miłości do kogoś przeobraża się w pluskiewki i taśmę.
Wyciągnęła do mnie rękę,
nie wiedziałem co mam zrobić, więc połamałem jej palce swoim milczeniem.
Świat nie jest okropny, ale jest pełen okropnych ludzi.
To wielka szkoda, że musimy żyć, ale prawdziwą tragedią jest to, że mamy tylko jedno życie.
Nic nie jest jednocześnie piękne i prawdziwe.
Nic nie jest jednocześnie piękne i prawdziwe.
Piosenki są tak smutne jak słuchający.
... ludzie zniszczą się wzajemnie, gdy tylko stanie się to łatwe, czyli już niedługo.
Pogubiłem się już w liczbie rozczarowań.
Nie można się bronić przed smutkiem, nie broniąc się przed szczęściem.
Żyję już dostatecznie długo na tym świecie - odparł -
żeby wiedzieć, że niczego nie mogę być pewien na sto procent!