Nadzieja. Gdy już nie myślałam o nim, nagle zapalił się mały, złudny promyk światła.
Taki jasny promyk w morzu nawiedzonych pedagogów.
Jego słowa były jak jasne promyki nadziei, przebijające się
przez mgłę depresji i żalu,
ogarniających jej duszę.
Dzięki nim nagle
wszystko stało się jasne.
Wystarczy promyk nadziei, aby otworzyło się niebo.
Utrata choćby mizernego promyka nadziei jest gorsza od całkowitego jej braku.