Nie wolno nam zapomnieć, że wolność nie zachodzi sama z siebie. Musi być stale zdobywana i po cichu, i głośno, indywidualnie i zbiorowo, siejąc zyski, ale nieraz przynosząc ofiary.
Nie można być wolnym człowiekiem, jeśli żyje się wśród dżungli pełnej łotrów. Nie możemy udawać, że jesteśmy wolni, gdy jesteśmy odizolowani od innych. Wolność to nie samotność. Wolność to solidarność.
Człowiek, którego zadowala to, co już osiągnął, jest niewolnikiem wciąż nieodkrytych prawd.
Wolność to nie jest stan, w którym nie ma ograniczeń, ale stan, w którym rozumiesz, po co te ograniczenia są, i jesteś w stanie je zgodnie z tym zaakceptować.
Żadna niewola nie jest bardziej sromotna od tej, której nie odczuwamy. Wolność jest największym skarbem człowieka, a odzyskać ją mogą tylko silni duchem.
Wolność jest trudna do osiągnięcia, ale jeszcze trudniejsza do utrzymania. To jest jak zdobywanie szczytu góry, której nie widać na horyzoncie. To nieustanny wysiłek, który wykracza poza zwykłe granice naszego wyobrażenia.
Wolność to duma, zasłużona i długotrwale broniona, to pozbawienie żalu i to zrozumienie, że tylko wolny może grać w tym uczciwym, najsłodszym ze wszystkich światowych teatrów - miłości. Bo wolność jest żywą siłą, bo to jest wolność, która jest prawdziwym kierowcą naszego sukcesu, naszego poczucia spełnienia
Wolność jest niczym, jeśli nie oznacza wolności od popełniania błędów. To jest prawdziwa istota wolności, a nie tylko wolności formalnej, ale prawdziwej wolności.
Wolność nie jest niczym więcej niż szansą na bycie lepszym. Nawiasem uparcie istota wolności polega nie tyle na swobodnym wyborze drogi i punktu docelowego, ale w zdolności do pójścia własną ścieżką.
Wolność nie jest niczym, jeśli nie jest to wolność dokonywania wyborów. Ale również zrozumienia, że nasze decyzje mają konsekwencje i musimy ponosić odpowiedzialność za nasze wybory.
