Mamy miejsce w niebie, które ...

 Tak pracować, jakby się miało żyć wiecznie.Tak żyć, jakby trzeba było jutro umierać.

 Łacno z grzechu powstanie, kto nie ma nałogu,A kto ma, nie wylezie z niego po ożogu.

 Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.

 Żyjemy – tyle mamy. Resztę cierpimy. Zrozumcie, każdy ma swój los, swój cel, swoją miarę czasu. Czasu, który dla ciebie jest przepaścią, dla kogoś inny jest tylko chwilą.

 Wie pan, wszystko jedno czy ma się przed sobą sto lat, rok czy tydzień, zawsze ma się przed sobą wszystko.

 Są tacy gruboskórnicy, którymi pogardza się bez przyjemności.

 Nie odezwała się ani razu. Nie znam przyczyny. Być może oboje boimy się odezwać. Być może żadne z nas nie chce usłyszeć, że druga osoba nie chce rozmawiać. A może każde z nas jest zbyt dumne i nie chce wyjść na tego, który desperacko szuka kontaktu. Może po prostu jej nie zależy? Tak to już bywa. Mija tydzień bez kontaktu, potem miesiąc i nagle przerwa robi się tak długa, że głupio jest chwycić za słuchawkę. A więc nie dzwonię.

 Człowiek musi się stać samotnym, albowiem dopiero wtedy spostrzeże, że nie jest sam, że nigdy nie był sam.

 Wyborów dokonuje się w kilka sekund, a ich skutków doświadcza się przez resztę życia.

 Coś co może się przydać w przyszłości, nie uratuje, niestety, teraźniejszości.