Prowadzę ciężką, nierówną walkę i jestem sama.

 Być zagadką, której nikt nie zdąży zgadnąć, nim minie czas.

 Jedną z najtragiczniejszych rzeczy, jakie stale robimy, jest odkładanie na później życia.

 Kto raz opuści granice swojego świata, nie powinien liczyć na to, że będzie on na niego czekał.

 W prawdziwym życiu jesteśmy obsadzani wyłącznie jako statyści.

 Dialog bowiem zawsze łączy, nawet jeżeli walka na słowa jest zażarta.

 Ach, być książką, czytaną z taką namiętnością.

 Każda minuta życia, każde zdarzenie nauczyło mnie jednego: nie warto się ani przyzwyczajać, ani ufać.

 Szlag żeby trafił męki twórcze.

 Lepiej coś robić, niż siedzieć, czekać i myśleć o głupstwach.

 Najgorzej jest czekać. A jeszcze gorzej nie wiedzieć, na co się czeka, albo czy w ogóle warto czekać. To jest życie.