Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.
To jedna z rzeczy, do których będziesz musiał w związku ze mną przywyknąć: gdziekolwiek jadę, zabieram ze sobą całe moje życie.
Piękno, Momo, jest wszędzie. Gdziekolwiek zwrócisz oczy.
Myślę, że ci najsmutniejsi ludzie zawsze najbardziej starają się rozweselać innych. Bo wiedzą jak to jest gdy czujesz się kompletnie bezwartościowy. I nie chcą by nikt inny czuł się podobnie.
Doktorzy, którzy zajmują się chorymi, powinni koniecznie zrozumieć, czym jest człowiek, czym jest życie i czym jest zdrowie, i w jaki sposób równowaga i harmonia tych elementów je podtrzymuje.
Mądry nie gromadzi, żyje dla innych i tym się bogaci.
Ludzi północy trawi odwieczna tęsknota za Atenami i Rzymem.
I czemże jest życie? Nędznym okresem, który, swoją rolę odegrawszy, schował się za kulisy.
Ci, których wróg chwali, pewnie najmniej warci.
Napiszmy własną bajkę. Własną historię. Jedyną, wyjątkową. Inną niż wszystkie
Marne jest życie ludzi, którzy kłamstwo stawiają wyżej od prawdy.
