Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.
I ślepemu zdarzy się, że coś znajdzie, kiedy długo szuka.
Nie ma rzeczy nie do rozwiązania, Nie ma rzeczy beznadziejnych. Nie, dopóki trwa życie.
Moja tęsknota jest tęsknotą planet.
Nasze życie znajduje się na moście. Niestabilnym moście. Tylko od Ciebie zależy czy będziesz iść ostrożnie...
Kiedy się gada, zawsze się mówi za dużo. A potem człowiek rozpamiętuje każde swoje słowo.
Smutek i żal pozwalają ludziom zachować człowieczeństwo i pamięć o tych których stracili.
Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na przykład jechałam tramwajem i chciałam, żeby on jechał jeszcze szybciej. Miałam ten pośpiech w sobie. I nagle pomyślałam: „Zaraz, dokąd ja się tak śpieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna” (śmiech). Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym.
Nie Kochaj często, ale na zawsze!!!
Za dużo chcemy ogarnąć rozumem. Powinniśmy pamiętać o sercu.
Każdy z nas myśli. Liczy się jednak wyjątkowość pomysłów.
