Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.
Wolę martwą historię. Martwą historię spisuje się inkaustem, a żywą krwią.
Przebywanie z ludźmi, którzy sprawiają, że jesteś samotny... Normalne :')
Dorastanie bez ojca niekoniecznie musi być takie trudne.
Była przywiązana do swojego męża jak chory do życia.
Nie sposób zająć w głąb ludzkiego serca.
[...] tragedia nie jest karą lecz wyzwaniem.
Lubię sobie posiedzieć. W ogóle lubię po prostu sobie być. W tym sensie, że nie od razu robić jakieś zamieszanie wokół siebie. Nie zacieszać. Nie otaczać się na siłę ludźmi po to, żeby mieć takie poczucie szumu, który sprawi, że będę czuła, że żyję. Potrafię czuć, że żyję, kiedy siedzę po cichu.
Bo serce moje miało radość z wszelkiego mego trudu,a to mi było zapłatą.
Była ideałem. Jej jedyną wadą był brak odwagi i wiary, mimo ciągłych modlitw.
Wie pan, wszystko jedno czy ma się przed sobą sto lat, rok czy tydzień, zawsze ma się przed sobą wszystko.
