Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.
W życiu chodzi o to by być trochę niemożliwym.
Czasem jeden gest jest bardziej potrzebny od tysiąca zbędnych słów.
Życie tym różni się od bankowości, że zna długi, które spłaca się zadłużeniem u innych.
Lubię ludzi, ale nie wszystkich. Wiele wybaczam, ale nie wszystko. Szybko zapominam, ale nie zawsze. Ci, których lubię już o tym wiedzą. Ci, których nie lubię to zauważą. Dla prawdziwych przyjaciół mogę przejść przez piekło. Wrogom jednak wskaże tam dyskretnie drogę.
To życie warto przeżyć dla trzech, może czterech rzeczy, reszta może posłużyć jako nawóz na pole.
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.
Jaka potrawa jest najsmaczniejsza? Ta, którą się je o głodzie.
Kto chce człowiekowi zgotować piekło na ziemi, wystarczy, że pozwoli mu na wszystko.
Jego głos daje poczucie bezpieczeństwa wreszcie czuje się zakotwiczona w teraźniejszości.
