Przeciętności umysłu niemal wszędzie towarzyszy zadziwiająca podłość duszy.

 Lubię sobie posiedzieć. W ogóle lubię po prostu sobie być. W tym sensie, że nie od razu robić jakieś zamieszanie wokół siebie. Nie zacieszać. Nie otaczać się na siłę ludźmi po to, żeby mieć takie poczucie szumu, który sprawi, że będę czuła, że żyję. Potrafię czuć, że żyję, kiedy siedzę po cichu.

 Widzisz? Wiesz, że wygrałeś. I to tak dużo, że zacząłeś się bać, iż to utracisz.

 W życiu możesz liczyć najwyżej na to, że reszta świata o tobie zapomni.

 Cały kłopot polega na tym, że głupcy są pewni siebie, a mądrzy pełni wątpliwości.

 Jeśli można z kimś przemilczeć to można z nim robić wszystko.

 A z emocjami jest jak
z kolorami, trudno je opisać.

 Proste i jasne argumenty są stokroć silniejsze od wspaniałych, ale bezcielesnych abstrakcji.

 Inni nie mogą temu zaradzić.
Ty jesteś w tej luksusowej sytuacji, że możesz dokonać wyboru, czy chcesz być wariatem czy nie.

 Życie jest naprawdę proste, ale uparcie staramy się je komplikować. W uspokojeniu umysłu jest twój osobisty pokój. Kiedy nie wiesz co zrobić, zrób coś dla innych.

 Są więzienia gorsze od słów.