Oboje zawsze wyczuwamy fałsz, zdradę drugiego, jak byśmy byli jednością.

 Nie ma przypadkowych spotkań i ludzie też nie stają na drodze naszego życia, ot tak. Każdy człowiek zostaje nam dany po coś, aby czymś nas ubogacić, dopełnić, coś pokazać czy uświadomić. Poprzez ludzi dostajemy od życia tysiące szans na to, aby stać się lepszym człowiekiem lub aby temu człowiekowi pokazać coś, czego on do tej pory nie dostrzegł.

 Rzeczywistość jest przereklamowana.

 Życie jest za krótkie, żeby być małym.

 Zmysłowe uciechy rozwijają ducha, a cierpienie go niszczy i podważa jego istnienie.

 Jaką przyjemnośc może przynieść życie komuś, kto nie potrafi ryzykować?

 Kto niszcząc siebie goni na ustroń i zbutwiałe serce zanosi do popiołów, temu, na pewno, na końcu nie przyszła godzina, lecz kres życia i samotności.

 Człowiek jest takim, jakim jest jego działanie. Człowiek nie jest niczym innym, niż jego życie.

 Lepiej wspominać życie z okrzykiem "nie wierzę, że to zrobiłem”. Niż ze smutnym westchnieniem "szkoda, że się nie odważyłem".

 Obdziela i obdziera nas czas.

 Zadziwiające jest to, że na zewnątrz potrafię być jak milion dolarów, jednocześnie w głębi duszy czuć się jak 50 groszy, takie z ulicy, zdeptane, które ktoś zgubił i nawet nie zauważył.