Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.
Prawda jest taka, że ludzie mają pewną wspaniałą cechę. Zmieniają się.
Niewiedza czasem ratuje ludziom skórę.
Stań się kimś, kto może przyjąć życie takim, jakim jest, a nie takim, jak chciałbyś, żeby było. Nawet gdy przychodzi ból, nie bój się go; stój twarzą w twarz z rzeczywistością, taką, jaka jest.
Nic, co miało być zrobione, nie zostało niezrobione.
Ludzie najczęściej klaszczą wtedy, kiedy wcale się to nie należy.
Dusza dąży do adoracji, bo
zachowuje wspomnienie nieba.
Człowiek staje się mądry dopiero wówczas, gdy zaczyna sobie uświadamiać swój brak mądrości.
Być może istnieją czasy piękniejsze, ale te są nasze.
Aby zbudować coś nowego,trzeba zniszczyć stary porządek.
Głód to wróg, z którym cholernie trudno walczyć.
